Я жыў на акропалі казачных сноў
I мары мае над захмар'ем луналі.
Я чуў заварожаны заклік званоў,
Заміж палыноў зацьвіталі міндалі.
I там, дзе пад плотам расла крапіва,
Ужо вінаград каля россыпу ружаў...
Здалёк усьміхаецца здань хараства.
Я пільна цяпер сваю ўвагу напружыў.
Так, ёсьць таямнічая сіла ў жыцьці,
I мне наканована бачыць прастору:
Расквечаны край, і пад песьняй ісьці
Паволі, паціху ступаючы ўгору.
Усё, што я марыў і некалі сьніў,
Збылося, хоць з болем Радзіму пакінуў.
Я выйшаў у сьвет, я свой шлях адчыніў
Да сонечных вёснаў і добрых спамінаў.
|
|
